Description
Նկարագրութիւն
«Մեր սուրբ հայրենիքի ազատագրումը մնում է ինձ համար կեանքի համար առաջին նպատակ։ Թէ ինչքանով եմ ես պիտանի, կամ պիտանի կը լինեմ, սա հարցի երկրորդ կողմն է։ ես խօսում եմ իմ գերագոյն իղձի մասին եւ դրա իրականացման համար մահ չէ, որ հանգիստ պատրաստ եմ ընդունել, այլ նաեւ կեանք (այսպիսի կեանք), որտեղ մարդ երբեմն մէկ օրուայ ընթացքում մի քանի անգամ է մահանում»։
Լեսնոյ աւանի թիւ 19 մեկուսարան
1972 թ. դեկտեմբերի 14
Ծնողներին գրած նամակի այս հատուածը թերեւս իր ծաւալի սեղմութեան մէջ ամենախօսուն կտորներից է։ Իր տարողութեամբ այն բնորոշում է տարիներով ազատազրկուած երիտասարդի աննկուն կամքն ու չխամրած երազանքները եւ ընթերցողի առջեւ բացում անձնական տառապանքների ու զրկանքների փորձառութեամբ լի կեանքի յուշագրութեան բացառիկ մի հատոր, որի հեղինակն ու հերոսը իր ժամանակների կտաւին երեւակուող միեւնոյն անհատականութիւնն են…
«ժամանակի ընթացքում ես եւս մի երեւոյթ բացայայտեցի. բացարձակապէս անհնարին թուացող ամէն ինչ ունի լուծում, պարզապէս այդ լուծումը պէտք է յամառօրէն փնտրել, նախ եւ առաջ վստահ լինելով, հաւատալով, որ լուծումը գոյ ութի ւն ունի, պարզապէս քեզ առայժմ յայտնի չէ»։ Պ. Ա. Հ.
